Rianne Out-Dolmans

Als kind was ik al het liefst in de natuur. Ik wilde alle mooie plekken ontdekken die Moeder Aarde ons te bieden heeft. Onbevangen, energiek en enthousiast genoot ik van het leven. Mijn hart was al vanaf zeer jong begaan met alles wat leeft; ik voelde een grote liefde voor de natuur en alle dieren (de vlinder was mijn favoriet; ik kende alle vlindersoorten uit mijn hoofd). Op latere leeftijd ontwikkelde ik veel angsten. Angst voor de dood, angst om flauw te vallen want dat voelde voor mij als doodgaan (dacht ik), wat resulteerde in paniekaanvallen. Ik zat jarenlang in een vicieuze cirkel waar ik maar niet uit kwam. De combinatie van mijn HSP met mijn werk in het onderwijs en alle stress die daarbij kwam kijken, leidde na een aantal jaar overspannenheid tot een burn-out. Ik was al jaren ontzettend moe, na een dag lesgeven had ik nergens energie meer voor. Ik had niet genoeg tijd om op te laden en had heel vaak knallende koppijn, nam bijna dagelijks paracetamol omdat ik anders migraine kreeg. Mijn batterij raakte steeds leger. Toen ik naast alle papieren die ik al op zak had nóg een opleiding moest doen om officieel bevoegd te worden (waarvan ik al voelde dat dat veel te veel zou zijn naast mijn werkzaamheden, maar tegen mijn gevoel in toch heb gedaan) leidde dat uiteindelijk tot een dikke burn-out. Mijn batterij was nu echt leeg, ik had het gevoel dat ik op 0,1% zat. En toen kon ik he-le-maal niks meer. 

Door mijn burn-out werd ik gedwongen om eindelijk langdurig rust te nemen, uit te rusten. Ik moest wel, ik kon niet anders. Een jaar lang kon ik bijna niks. Ik kon geen enkele prikkel verdragen. Geen tv, geen muziek, geen geluid. Ik kon niet naar de supermarkt, ik kon niet eens meer lezen (terwijl ik daar normaal gesproken zo van hou en van ontspan). Ik kon geen gesprekken voeren, zelfs een praatje met de buren was te veel. Mijn concentratievermogen was helemaal weg. Ik kon nergens heen en sliep heel veel. Zo uitgeput en opgebrand was ik. Ik dacht dat ik nooit meer beter zou worden. De enige plek waar ik heen kon was naar het bos, de natuur. Daar was ik alleen en was er rust, stilte. Daar kon ik opladen. Ik was in die periode elke dag in het bos. Alleen met de natuur, een met de bomen. In de natuur en de stilte vond ik rust. En heel langzaam krabbelde ik op, dankzij de natuur. De natuur was zo helend voor mij. Ik voelde me heel langzaam beter worden. Langzaam laadde mijn batterij weer op. Tijdens mijn dagelijkse wandeltochten kwam ik zelden iemand tegen, laat staan kinderen, die zag ik nooit. Ook niet later op de dag, na schooltijd. Ik hoorde van oude dorpsgenoten dat zij vroeger altijd met alle kinderen uit de straat in het bos speelden. Ik vond het zo ontzettend zonde dat de kinderen tegenwoordig niet meer niet meer in het bos te vinden zijn. Ik bedacht me toen dat ik het allerliefste in het bos zou willen werken, met kinderen. Een paar jaar later bedacht ik mijn idee voor de Calm Kids Club.

Er is zo veel stress en er zijn zo veel prikkels in onze huidige wereld. Ik ben ervan overtuigd dat de helende werking van de natuur in combinatie met mindfulness en meditatie niet alleen voor mij werkt, maar voor iedereen. Tijdens een meditatie kwam ineens de ‘Calm Kids Club’ in mijn hoofd op. Ik zag voor me hoe ik met kinderen in het bos wandelde en mediteerde op een hele mooie plek van Natuurmonumenten. Toen heb ik een mail naar Natuurmonumenten gestuurd met mijn idee. Ik kreeg te horen dat ik weer contact op kon nemen als ik concretere plannen had. Een jaar later (februari 2022) was het zo ver. Ik was intussen halverwege de opleiding tot kindermeditatiedocent en had concretere plannen. Natuurmonumenten stond open voor mijn idee en aankomende zomer start de Calm Kids Club in het bos!